كوچه باغ تنهايي

صدای گریه ی زنی میآیدبه گوشم آشناستهمان گریه که بالای جسم بی جان پدرم بلند شدو بعد از پسهمان گریه که لباس نو برای عید نداشتیم بلند میشدهمان گریه که از دستان لت و پار شده از سوزن های فرو رفته در دستش که صاحب پیراهن با اکراه تحویلشان میگرفتند بلند میشدهمان گریه که شب ها از تاول های پایش که به خاطر کرایه ندادن مسافت های آنچنانی را طی میکرد بلند میشدهمان گریه که برای التماس ها به صاحب خانه بلند میشدهمان گریه ها که از سرما زیر پل به خود میپیچیدم بلند میشدهمان گریه که جلوی هر کس و نا کسی برای کار گرفتن بلند میشدهمان گریه که هر وقت نانی برای خوردن نداشتیم صدایش بلند میشدو همان گریه که حالا بالا سر پسر یکی یکدونه اش که از بیماری و گرسنگی جان داده است بلند شده استآن پسر خود من هستم... + نوشته شده در شنبه پنجم فروردین ۱۴۰۲ ساعت 12:32 توسط فاطمه سادات حیدری  |  بخوانید, ...ادامه مطلب